Potem

Jesteś niecierpliwa. Widać to w sposobie, w jaki rozmawiasz i prowadzisz auto. Zanim do niego wsiadłem spytałaś, czemu zaprosiłem cię na kawę. Chciałaś to wiedzieć wcześniej. Może po to, by ewentualnie odjechać z piskiem opon beze mnie. Ruszyliśmy i w ciągu pół godziny opowiedzieliśmy sobie własne historie. O byłych partnerach i dzieciach. O swoich rozczarowaniach i marzeniach.
Zaskoczyła mnie twoja otwartość i tempo w jakim odkrywałaś się przede mną. Jakbyś chciała bym jak najszybciej dowiedział się o tobie wszystkiego i zanim dojedziemy do celu zdecydował, czy chcę z tobą tam wysiąść. Byłaś cholernie szybka, a ja coraz bardziej czułem, że za tobą nie nadążam. Po tej niezwykle intensywnej połowie godziny spędzonej w aucie prawdopodobnie poczułaś, że powiedzieliśmy sobie aż nadto wiele, byśmy mogli teraz spokojnie gdzieś posiedzieć i porozmawiać.
Ja wręcz przeciwnie, potrzebowałem czasu. Uważałem, że gdybyśmy usiedli przy kawie w jakimś spokojnym miejscu może byś nieco wyhamowała, a ja bym wtedy cię dogonił. Wyrównalibyśmy krok, tempo i może nie od razu, ale doszlibyśmy razem do chwili, w której czulibyśmy, że jesteśmy naprawdę razem. Rozstaliśmy się w centrum miasta. Nie poszliśmy na kawę. Przełożyliśmy to na potem. Jeśli w ogóle będzie jakieś potem.